தமிழர்களின் பண்டைய ஆன்மிக மரபில் சிறப்பிடம் பெற்றவர் முருகன். “தமிழரின் கடவுள்”, “செந்தமிழ் கடவுள்”, “அறுமுகன்”, “சுப்பிரமணியன்”, “வேலவன்”, “கந்தன்”, “கார்த்திகேயன்” என பல பெயர்களால் அழைக்கப்படும் இவர், ஆதிகால தமிழ் 문학த்திலும், மகா புராணங்களிலும் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறார். ஆனால், ஒரு சிக்கலான கேள்வி எழுகிறது – முருகன் ஒரு இயற்கை மனிதரா அல்லது ஒரு திருவுருவக் கடவுளா?
முருகன் குறித்து குறுந்தொகை, புறநானூறு, பரிபாடல் போன்ற சங்ககால இலக்கியங்களில் காணப்படுவது குறிப்பிடத்தக்கது. சங்க இலக்கியங்கள் முருகனை மலையகத்துடன் தொடர்புபடுத்துகின்றன. “வேறு வானவர்களை விட இழிவாகக் காணப்பட்ட பசுமை மரங்கள் சூழ்ந்த மலைகளின் தேவன்” எனச் சில பாடல்களில் முருகனைப் புகழ்கின்றன.
இவை அனைத்தும் ஒரு மனிதனைப் பற்றிக் குறிப்பதாக இருக்க வாய்ப்பு உள்ளது. சங்க காலத்தில் வாழ்ந்த ஒரு வீரப்பேறு பெற்ற தலைவன், சமய வழிபாட்டில் கடவுளாக்கப்பட்டிருக்க வாய்ப்பு இருப்பதாகக் கருத்துகள் உள்ளன.
இந்துப் புராணங்களில் முருகன், சிவபெருமானின் பிள்ளையாகவும், பாஸ்மா (அக்னி) மூலமாக பிறந்தவராகவும் கூறப்படுகிறது. “ஸ்கந்த புராணம்”, “மார்கண்டேய புராணம்”, “மஹாபாரதம்” போன்ற நூல்களில் முருகனின் பிறப்பு, தேவர்களுக்காக சூரபத்மனை வென்று, உலகத்தை காப்பாற்றிய கதைகள் அடங்கியுள்ளன.
அங்கே முருகன் ஒரு தெய்வீக சக்தியாகவே விவரிக்கப்படுகிறார். வியாழக்கிழமைக்கு உரிய கடவுளாகவும், ஞானத்தின் தெய்வமாகவும் இவரைக் கூறுகிறார்கள். “ஓம் சரவணபவா” எனும் மந்திரம் அவரது பிறப்பிடமான சரவணப் பொய்கையை நினைவுகூர்கிறது.
வரலாற்று ஆய்வாளர்கள், முருகனைத் தமிழர்களின் பழங்குடியினர்கள் வழிபட்ட “மலைக் கடவுள்” எனக் கருதுகிறார்கள். வடஇந்திய பாணியில் பிறகு சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதியுடன் இணைக்கப்பட்டு புராணங்களை மாற்றியமைத்ததாகக் கூறுகின்றனர். தாயுமானவர் போன்ற சித்தர்கள், முருகனை “ஆன்மா எனும் உண்மை” என்று கூறும் விதத்தில், அவரை ஒரு உள்மரபு வடிவமாக விவரிக்கின்றனர்.
முற்காலத்தில் இருந்த வீரச் சான்றோர்கள், யுத்த நாயகர்கள், மக்கள் மேன்மையாக்கிய தலைவர்கள் கடைசியில் தெய்வீகப் பண்புகளுடன் கடவுளாக்கப்பட்டுள்ளனர் என்பது பல வரலாற்று உண்மைகளில் காணக்கூடியது. அதேபோல முருகனும் ஒரு வீரமிகு தலைவராக இருந்திருக்கலாம்.
முருகன் வழிபாடு, யுத்தத்திற்கும் ஞானத்திற்கும் இணைவாக அமைகின்றது. முருகனிடம் இருகரம் கூப்பி நிற்கும் பக்தர்கள், வெற்றி, அருள், மற்றும் ஞானம் நாடுகிறார்கள். இவரது ஆறுமுக வடிவம் ஆறு உணர்வுகளை அடக்கும் ஆறுமுகத்தையும், ஆறு தத்துவங்களையும் குறிக்கலாம் என்று சில ஆன்மிக அறிஞர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.
திருப்புகழ், கந்த சஷ்டி கவசம், சுப்பிரமணிய புவாஷ்டகம் போன்ற நூல்கள், முருகனைத் தெய்வீக சக்தியாக பெருமைப்படுத்துகின்றன.
தத்துவ ரீதியாக முருகன், மனிதனில் உள்ள “உள் வன்மை” எனும் சக்தியின் உருவகமாகப் பார்க்கலாம். முருகன் வழிபாடு நம்முள் உள்ள தீய சக்திகளை அழிக்கவும், ஆன்ம சுத்தியை அடையவும் வழி வகுக்கும். வேல் என்பது இழிவுகளை அழிக்கும் ஞானத்தின் அடையாளமாக பார்க்கப்படுகிறது.
முருகனின் இரண்டு தாய்மார்கள் – தேவியானை மற்றும் வல்லி – அறிவுக்கும் அனுபவத்திற்கும் உரியச் சித்தாந்தங்களைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.
முருகன் வழிபாடு இந்தியாவின் தெற்குப் பகுதிகள் மட்டுமல்லாமல், இலங்கை, மலேசியா, சிங்கப்பூர், தென்னாப்பிரிக்கா போன்ற நாடுகளிலும் பரவியுள்ளது. இந்த பரவல், முருகன் தெய்வத்தின் பண்பாடுகள் எவ்வளவு வலுவானவை என்பதை உணர்த்துகிறது.
பலருக்கு முருகன் என்பது ஒரு விசுவாசமும், உள்மன உறுதியும். கடவுள் என்பதற்கான விளக்கமே ஒவ்வொருவரின் உணர்வின்பேரில் அமைகிறது.
முருகன் கடவுளா அல்லது மனிதரா? என்பது ஒரு ஆன்மீகமான, வரலாற்றுப் பகுப்பாய்வின் மூலமே நிர்ணயிக்கக்கூடியது. சிலர் அவரை ஒரு பன்னாட்டு வீரராகக் காண்கிறார்கள். மற்றவர்கள் தெய்வீக சக்தியாக போற்றுகிறார்கள். உண்மையில், முருகன் என்றால் அறிவும், அருளும், ஆழ்ந்த ஆனந்தமும். அவர் ஒரு மனிதராக இருந்தாலும், கடவுளாக்கப்பட்டாலும், அவர் வழங்கும் உயரிய அர்த்தங்களை நாம் அனுபவிப்பதே முக்கியம்.